Dag 19 6 februari 2015

6 februari 2015

Inmiddels is het alweer 6 februari. Nog maar 1 dikke week en dan moet ik alweer afscheid nemen van EW. Het bevalt me hier prima. De mensen zijn leuk, het werk is geweldig, de olifanten zijn prachtig en bovenal, Thailand is een schitterland land.

Afgelopen week is het druk geweest hier bij EW. Er is een tv-crew van RTL5 twee dagen op bezoek geweest om te filmen voor het programma Leven zonder dwang. Een stuk of 8 deelnemers namen deel aan het programma. Elke persoon had zijn eigen neurose. Het was een bijzondere ervaring om ze hier bij EW " over de vloer te hebben". Of ze hun dwangneurose hebben overwonnen? Als je hier een antwoord op wilt raad ik je aan om eind april naar aflevering 8 te kijken.

Inmiddels heb ik mijn tweede vrije dag alweer gehad. MIjn eerste vrije dag ben ik op EW gebleven. Dat was prima echter, je bent dan toch niet echt vrij. Ongemerkt pak je toch kleine klusjes op en er lopen altijd bezoekers om je heen. Niet echt rustig. En voor je het weet zit al je kleding weer onder het vuil. Daarom: guesthouse geboekt en zondagmiddag in de taxi van EW gestapt. Op naar Kanchanaburi. Ik moet bekennen dat ik het best spannend vond. Na twee weken altijd mensen om me heen te hebben gehad opeens alleen op pad. Ongezellig..

Alles ging gelukkig goed en ik werd -nog onder het vuil- netjes voor de deur van mijn guesthouse afgezet. Een simpel, eenvoudig guesthouse met een gezellig restaurant. Na een (warme!!) douche ben ik naar het restaurant gesneld: op naar de green curry en het bierrrr! Heerlijk. Na mijn angst te hebben overwonnen ben ik bij een wildvreemd persoon aan tafel gaan zitten. Uiteindelijk werd het een gezellige avond, heb ik mijn eten gedeeld en weer het een en ander wijzer geworden. Wat me opvalt is dat er zo ontzettend veel jonge mensen de wereld rondreizen en al zo ontzettend veel hebben gezien. Ik voel me er bijna lullig door, met Thailand als enige "ver weg" ervaring. 

Anyway:
Halverwege de nacht kwam ik erachter dat ik het bed deelde met tientallen beestjes; groot, iets kleiner of heel klein. Gadverdamme. ik kon wel janken! Na een slapeloze nacht mijn boeltje gepakt en naar een iets duurder (duur is 20 euro per nacht) resort verhuisd. Heerlijk! Zwembad erbij, en goed restaurant. Lekker chillen. Ik moet er wel bij zeggen: waarschijnlijk heb ik gewoon pech gehad bij de VN Guesthouse aangezien mijn collegaatjes wel altijd een goede kamer hebben gehad.

Nadat ik uitgejubeld was over mijn prachtige kamer ging ik op weg naar de bridge over river Kwai. Vanuit mijn resort (Good Times Resort) ongeveer 20 minuutjes lopen. Ik vond het indrukwekkend om te zien. Wat een grote spoorbrug met zoveel historie. Je mag er over heen lopen maar helaas, mijn hoogtevrees riep me na 4 meter toch echt weer terug naar de kant. Na dit brugbezoek op mijn dooie akkertje terug gewandeld naar het stadje, wat boodschapjes gedaan en heerlijk aan het zwembad gelegen. Ik heb de middag afgesloten met een thaise massage en een thaise maaltijd in een straattentje. Ik kon de avond afsluiten met gezelschap want mijn collegaatjes van EW waren in de buurt aan het flyeren en gingen een drankje drinken in een kroegje vlakbij mijn resort. Gezelligheid!

De volgende ochtend kwam de taxi van EW me ophalen en om klokslag 10.00 uur stond ik alweer klaar op " de bridge" om de bezoekers rond te leiden. Het klinkt raar maar... ik heb gedurende mijn vrije dag toch echt wat heimwee-momentjes naar EW gehad!

Morgen meer, succes met de sneeuw en de kou in Nederland!