Dag 4 22 januai 2015

22 januari 2015

Vandaag een speciale dag. We hebben drie kunstenaars/tekenaars op bezoek bij ElephantsWorld die de hele dag tekeningen en een prachtige schilderij maken. Het resultaat is om stil van te worden. Het is prachtig om te zien hoe treffend de tekeningen zijn. Na lunch vertrekken de olifanten naar de moddervijver naast de brug. Heerlijk, drie dikbillen op rij! Na de spa-tijd voor de olifanten worden de bezoekers opgedeeld. Een groep gaat “bananatree cutting” doen en de andere groep gaat aan de slag met het voorbereiden van de fruitbaskets voor einde middag. De groep ‘ bananenboomhakkers’ vertrekt met een aantal mahouts naar een veld een stuk verderop om na een uurtje terug te komen met een vrachtwagen volgeladen met bananenbladeren, takken en stamen; het avondmaal voor de olifanten. De groep die op ElephantsWorld bleef heeft alle fruitmanden gevuld met onder andere watermeloen, banaan en soms stukken papaya. (afhankelijk wat er voorraadig is). Alles staat klaar zodat het om 1600 uur uitgedeeld kan worden aan de olifanten. Echter, eerst moeten de sticky riceballs gemaakt worden!

De rijst die in de ochtend is voorbereid is inmiddels voldoende afgekoeld. Alles wordt klaargezet op de tafel en het zware werk kan beginnen: de plakkerige rijst moet gemixt worden met extra vitamine en minteralen. Je kunt het mengsel vergelijken met het maken van brooddeeg (maar dan voor een stuk of dertig broden!). Na het mengen rollen we er ballen van ter grootte van een tennisbal. Tot slot worden ze gevoerd aan de olifanten die geen tanden meer hebben. Ook hier geldt: veel voorbereidingstijd en in een mum van tijd is het op. De olifanten vinden het heerlijk. Afsluiter van de dag voor de bezoekers: de olifanten gaan met z’n allen naar de rivier waar ze geborsteld mogen worden. Sommige olifanten dompelen zichzelf onder, zelfs kopje onder. Opgefrist stappen ze met gezwinde moed naar boven om ongedulding op hun laatste fruitmand van de dag te wachten.

De dag wordt voor mij wel heel erg bijzonder afgesloten. De mahout van olifant Kammoon (de gezellige dikbuikige!) heeft mij de eer gegeven om bij hoge uitzondering mee te mogen om Kammoon terug te brengen naar haar plekje in het bos en haar het avondmaal te geven. De mahout manoeuvreert Kammoon zo dat ik er gemakkelijk op kan stappen. Het is ontzettend slecht om op een olifant zijn/haar rug te zitten. Maar: In de nek kan ze echter met gemak 500 kilo dragen dus daar zitten de mahout en ik. Daar gaan we! Het lijkt heel gemakkelijk maar euh… het is aardig hoog. Doordat Kammoon haar poten afzonderlijk van elkaar verplaatst schommel je ontzettend heen en weer.  En nogmaals, de hoogte! De lieve haartjes die zij op haar hoofd heeft zien er uit als donsharen maar voelen in het begin aan als kleine stukjes hout in je benen. Maar dan : de stilte, het geschommel, de prachtige omgeving (de rivier rechts van mij, het bos, de dichte mooie bebossing op de oever en de overige olifanten die her en der al hun plekje hebben gevonden). Na een poosje bedenk ik: alles goed en wel maar : hoe kom ik eigenlijk in godsnaam van haar af?! Ik krijg het steeds warmer maar mijn zorgen waren voor niets want op de plaats van bestemming laat de mahout met een commando Kammoon zachtjes door haar voorpoten zakken en kan ik er zo vanaf springen. Wat een belevenis!  Als ze op haar plaatsje haar bananenstammen staat weg te knabbelen sta ik naast haar om haar wang en slurf te bekloppen en te masseren. Plots slaat ze haar prachtige lange wimpers op en kijkt me met haar bruine kijker een poosje aan. Alsof ze wil zeggen: Hai Wil. Hoe is het nou. Dank je wel voor je goede zorgen. Tot morgen?

Enigszins beduusd loop ik het stuk naar het hoofdgebouw weer terug om mijn avondmaaltijd op te eten. Dit is een ervaring die me niet meer afgepakt kan worden.

Wordt vervolgd.